زندگى با طعم مجازى

مرضيه دادگر

برخی دهه شصتی ها را نسل سوخته می دانند،با این موضوع که به چه دلیل این نسل عنوان دار این خصلت شدند کاری نداریم ،مهم این است با چه نگاهی به این نسل نگاه شود،نسلی که ذره ذره کودکی وبازی های کودکانه را فهمید و به معنای واقعی کلمه کودکی وزندگی کرد،اصلا مگر می شود دهه شصتی باشی و قند در دل کودکی هایت آب نشده باشد،اگر دختری دهه شصتی بود لی لی های چوبی وعروسک پشمی وخاله بازی در راس بازی ها بود،اگر هم پسردهه شصتی بود زندگی در زمین های خاکی با فوتبال معنا می شد ویا در همان عالم کودکی خود را مثل شوماخر فرض می کردند وبا گذاشتن چوبی لای لاستیک های کهنه ماشین ها راننده می شدند وسرخوش از آن لحظه های ناب صدای خنده های بلند کودکانه فضا را پر می کرد.خاک بازی که گفتن نداشت، مخلوط اب وگل عطری داشت که تاعمق ریه ها را نوازش می داد،برای نسل دهه شصت زندگی معنای دیگری داشت ،خبری از گوشی های اندروید وتبلت وشبکه های مجازی نبود،همه آنروزها زندگی در صمیمیتش ،دردور هم نشینی هایش،در گل گفتن وگل شنیدن هایش،در رفتن به خانه مادربزرگ خلاصه ومعنا می شد.

تکنولوژی که آمد کلا فامیل و وابستگانش هم شدند مهمان عزیزکرده خانه ها،مهمانی که کنگر خورد ولنگر انداخت وکاری کرد که حال واحوال پرسی ها هم به فرستادن چند استیکر ختم شده وصدا وتصویر آدمها که نیست هیچ،مهر ومحبت ها هم دیگر آنتن نمی دهد.شاید استفاده نکردن از اینترنت وگوشی های اندروید وتبلت ومجازی و... جز محالات عصر حاضر باشد،مسئله ای که کوچک وبزرگ نمی شناسد وهمه را درگیر کرده ،استفاده از این تکنولوژی به سر سفره ها،مهمانی ها،مراسمات،مواقع خواب و...کشیده شده تا جایی که برای عده ای کنار گذاشتن آن شده جز سخت ترین کارهای دنیا ،برخی از ما درنبودن گوشی وشبکه های مجازی مثل مرغ مرغ پرکنده بال بال می زنیم وانگار دنیا روی سرمان خراب شده وآرام وقرار را از کف می دهیم .برای کودک و نوجوان امروزی کلا دنیا درهمین چیزها خلاصه می شود وتصوری از تفریحات یک نوجوان وکودک دهه شصتی ندارند ،حصار ودایره روابط آدمها این روزها تنگ تر شده وبه چهار دیواری خانه ها ختم شده،همانجایی که ادمها به جای پناه بردن به همدیگر ومحیط خانواده به غریبه هایی پناه می برند که آخر وعاقبتش مثل روز روشن است وآدمها بلاتکلیف تر وافسرده تر وتنها از همیشه به دور از فهمیدن معنای زندگی بیشتر زنده هستند تا زندگی کنند.گواه این مدعا آماری است که از سوی مرکز افکار سنجی ایران (ایسپا)منتشر شد مبنی بر اینکه بیش از 80 درصد از جمعیت جوان ایران با میانگین سنی 15 الی 24 سال از شبکه اینترنت استفاده می‌کنند واین امار در حالی منتشر شد که میانگین استفاده از اینترنت در جعیت جوان سایر کشورهای در حال توسعه دنیا 67 درصد است.البته ما ایرانی ها در مدت زمان استفاده از این تکنولوژی هم رکوداریم ودرحال پیشروی هستیم وطبق بررسی 6تا 9ساعت از شبانه روز را صرف حضور دراین شبکه های می کنیم در حالی که این امادر در دنیا 16ساعت در ماه است.

این آمارها نشان می دهد که طیف گسترده ای از از جامعه جوان ایران با شرایط سنی حساس به راحتی به اینترنت دسترسی دارند مسئله ای که به خوبی نشان می دهد، جامعه ما بیشتر از اینکه با فرصت مواجه باشد با یک چالش روبرو است واین موضوع درحد زیادی نگران کننده است ،زیرا جمعیت جوان کشور به جای استفاده از فرصت های زندگی وصرف اوقات خود درامور مهمتر وقت با ارزش خود را درفضای مجازی سپری می کند .قطع به یقین چنین حضوری زمینه ساز جرایم سایبری نیز خواهد بود وآسیب هایی را نیز متوجه جامعه وخانواده خواهد کرد.به لحاظ روانی نیز افراد را متاثر خواهد کرد وروان فرد را تحت سیطره ونفوذ قرار می دهد.بنابرگفته رئیس پلیس فتای کشور جرايم سايبري در سال گذشته نسبت به سال قبل از آن ۶۳ درصد افزايش داشته ،جرائمی که بيش از ۴۰ درصد جرايم سايبري در تلگرام‌ و ۲۰ درصد در اينستاگرام اتفاق مي افتد.
مسئولین ما باید این امارها را دست کم نگیرند وسنسور هشدارشان کمی زحمت بکشد وبه خودش تکانی بدهد تا فکری به حال این وضعیت شود،شنیدن این آمارها ومشاهده این امارها خبر خوبی برای جامعه اسلامی ایران نیست ونشان می دهد باید با اتخاذ تصمیمات کاربردی ترفکر چاره بود وفضایی را ایجاد کرد که خانواده ها وخصوصا نسل جوان ایرانی وقت خود را صرف امور مهمتری کند وبی هدفی پیشه آنان نشود.