محمدعلی وکیلی // هفته گذشته همه دیدیم که رئیس ایالات متحده آمریکا رسماً خروج خود را از برجام اعلام کرد. خروج ترامپ البته با استقبال رژیم صهیونیستی و عربستان و مخالفت اکثر کشورهای بزرگ دنیا روبه‌رو شد.
در آغاز ریاست ترامپ، در یادداشتی نوشتم که ترامپ حق دارد از برجام راضی نباشد، چراکه اولاً این توافق در شرایط تقریباً برابری نوشته شده لذا روان برتری طلبی او را ارضا نمی کند و ثانیاً برجام با سیاست‌ها و هوس های او جهت تغییر رژیم در ایران نمی خواند.
لذا از همان اول، نِق زدن ها و جِر زدن های او آغاز شد. او از همان شروع دولتش، اصرار و تاکید می کرد که برجام باید اصلاح شود. طبیعی بود ما نپذیریم؛ نه تنها تغییر در برجام را نپذیریم بلکه مذاکره جهت امضای برجام های دیگر را هم نپذیریم. او نه حاضر می شود از موضع برابر مذاکره کند و نه با نظام سیاسی ما محترمانه رفتار می کند. برجام را هم نمی پذیرد چراکه هر دو فرض بالا در آن لحاظ شده است. او حتی قوائد و نظم و نظام بین‌المللی را هم به استهزا می کِشد. مشخص نیست وقتی دعوت به مذاکره می کند، باید چه شاخصی را محورِ مذاکراتِ مدنظرِ او قرار داد؟ وقتی قوانین و قراردادهای بین‌المللی را به راحتی به کناری می‌اندازد به این بهانه که با منافعِ او سازگار نیست و یا اینکه گستاخانه و مداخله‌جویانه، مشروعیت نظام و دولت سیاسی ما را زیر سوال می‌برد، چگونه می‌توان با او بر سرِ یک موضوع توافق کرد؟
اکنون نیز با خروج از برجام و زیر پا گذاشتنِ تعهدِ دولت آمریکا، دیگر چه تضمینی وجود دارد که توافقِ فرضی بعدی با خودش را بعد از مدتی، به همین بهانه نقض نکند؟ یا رئیس جمهورِ پس از او، این کار را نکند؟ او خود نیز می‌داند رسماً دارد از زورِ عریان استفاده می‌کند. جالب است که حتی وعده می‌دهد با تحریم های جدیدتر و شدیدتر، ایرانیان را به میز مذاکره می کشانم. در واقع او نمی خواهد مذاکره کند بلکه می خواهد باج‌گیری کند. او ذره ای هم فکر نمی کند با کدام ملت حریف است. یادش رفته همان ظریفی که او می ستاید، وقتی زبان یکی از طرفین مذاکره به تهدید گرایید، زیر میز مذاکره زد و فریاد برآورد که "هیچ‌گاه یک ایرانی را تهدید نکنید". اگر نمی‌داند آن را از همان جان کری که او را این روزها سخت بابت برجام تحقیر و مذمت می کند بپرسد. با هیچ ایرانی نمی توان با تهدید، مذاکره کرد. بهتر است رییس جمهور آمریکا کمی به همان جملاتی که در مورد فرهنگ و قدمت ایران به او دیکته کرده‌اند تا در مصاحبه هایش بگوید، فکر کند؛ آن ملت را نمی تواند با تهدید به پای میز مذاکره بکشانَد. ما اهل مذاکره هستیم. همانطور که خود ترامپ اذعان کرد ما "مذاکره کنندگان حرفه‌ای" هستیم. همین اکنون نیز با همه جهان مذاکره می کنیم. هرچند زبان مذاکره را از بَر هستیم اما آیین مقاومت را هم برای روزهایی که کسی زبان تهدید می گشاید، خوب آموخته‌ایم.
در واقع، عنصر اصلی قدرت ملی ما، همین «فرهنگِ لبریزِ» ما است. ما هم لبریز از گفت‌وگوی صلح‌آمیز هستیم و هم لبریز از حماسه‌ مقاومت. هم صلح‌طلبیم و هم جنگ‌بَلَد. متاسفانه البته اقدام تعداد کمی از همکاران ما در مجلس، نه مصلحتِ عقل در آن بود و نه با فرهنگ ما سازگار بود. پرچم آمریکا نماد ملی آن کشور است ‌و ربطی به دولت سرکش آن کشور ندارد. بی احترامی به پرچم خلاف منش ایرانی و مروت موکلین است بنابراین موکلین حق دارند نسبت به اقدام همکاران درآتش زدن پرچم معترض و شاکی باشند. خروج آمریکا از برجام به معنای لغو برجام نیست. هرچند ایران این حق را داشت که متقابلاً خارج شود اما تصمیم نظام این بود که این توافق را حفظ کند. لذا هنوز برجام معتبر است. بخشی از مشروعیت آن نیز به امضای ما برمی‌گردد. لذا آتش زدنِ برجام، توهین به خود ایران نیز محسوب می‌شود.
هنر ما این است که در عین حال که مردانِ صلح و گفت‌وگو هستیم، در جبهه‌ها نیز از جنگ ابایی نداریم. آتش، آیین مجلس نیست، بلکه ابزار میدان جنگ است. اگر روزی منافع ملی ما ایجاب بکند در میدانِ متناسب، آتش خود را هم نشان خواهیم داد. لیکن فندک زدن و آتشِ سرخ افروختن در صحنِ سبزِ خانه ملت، در هنر ما نبود از این روی اینجانب به سهم خود از محضر ملت شریف عذر می خواهم و امیدوارم دیگر بار شاهد چنین رفتارهای نباشیم.