دربرابر صیانت از جنگل های بلوط مسئولیت پذیرتر باشیم

زاگرس،داغدار البرز

زندگی ومرگ هیچ کدام از آدمها شبیه هم نیست،یکی اسطوره وار می میرد و دیگری با هزار اما واگر.

البرز زارعی کسی است که این روزها نامش را زیاد می شنویم، جوان 38ساله گچسارانی که درمعرکه آتش، بلوط های دیل را تنها نگذاشت وداوطلبانه به دل آتش زد .

 او پس از تحمل قریب به ۱۸ روز تحمل درد سوختگی در بیمارستان اصفهان بی صدا کوچ کرد تا با ادای دین به سرزمین مادری اش با خیالی آسوده برای همیشه چشمانش راببندد.

پیش از این اتفاق همه دوستان،اطرافیان البرز او را به عنوان یکی از اعضای فعال تشکل زیست محیطی سبزگامان ویکی از کوهنوردان انجمن کوهنوردی زاگرس می شناختند ،اما پس از آتش سوزی جنگل های خامی ودیل نامش بر سر زبانها افتاد و حالا بسیاری از مردم ایران از البرز گرفته تا زاگرس او را می شناسند وبا افتخار از شجاعتش بی حدش یاد می کنند.

البرز روی تخت بیمارستان که بود هنوز امیدهای زیادی برای زندگی داشت، او با آن درجه سوختگی ودرد بازهم  زمزمه طبیعت طبیعت می کرد و تاکید می کرد اگر آتش سوزی دیگری شود باز هم می روم تا رسالت و دینم رابه طبیعت ادا کنم.

او درباره چگونگی  مصدومیتش هم گفت: زمانی که درحال خاموش کردن آتش بودم، آتشم زبانه می کشید ومرا گرفتار کرد  وچون راه فراری نداشتم سوختم.

البرز در اوج دردی که از امانش رابریده بود می گفت:با این که همیشه از مار می ترسیدم اما درجریان این آتش سوزی مظلومیت مار وهمه حیوانات را به چشم دیدم.

همین بی ادعایی،همین معمولی بودن وهمین ایثار بی اندازه جنس او را ازبسیاری آدمهای اطراف ما سوا کرد ونشان داد می توانی نام ونشانی نداشته باشی ولی برای سرزمینت جان بدهی.

البرز در اوج ناباوری رفت،درست زمانی که هنوز بارقه های امید برای زنده ماندن یکی از ناجیان زاگرس وجود داشت.

پس از این عروج بلند البرز  جمعی از فعالان محیط زیست،مدیران وپرسنل حفاظت محیط زیست ومنابع طبیعی استان اصفهان ویگان حفاظت این اداره کل او را ازبیمارستان سوانح سوختگی بدرقه کردند تا آرام تر از همیشه راهی دیارش شود.

درکهگیلویه وبویراحمد هم مسئولان به استقبال پیکربی جانش آمدند تا وفاداری وفداکاری اش را بستایند واو را به سمت زادگاهش بدرقه کنند.

استاندار هم در پیامی نسبت به درگذشت البرز واکنش نشان داد وگفت:خبر درگذشت جوان دلیر و فداکار  هم استانی که در جریان حادثه آتش سوزی در کوه دیل جانانه برای حفاظت از سرمایه ملی و حراست از عرصه های جنگلی، منابع طبیعی و حیات وحش به مصاف آتش رفت و جان شیرین خویش را به خطر انداخت، موجب تأسف و تألم همه مردم استان،دوست داران طبیعت و حافظان محیط زیست شد.

 بی تردید حرکت فداکارانه البرز عزیز همیشه در اذهان و تاریخ زاگرس نشینان جاودانه خواهد ماند.

اینجانب ضایعه دردناک از دست دادن البرز عزیز را به خانواده داغدار ، مردم غیور و شریف گچساران ، هم استانی های عزیز، دوست داران و حافظان طبیعت، جامعه ورزشکاران و کوهنوردان تسلیت و تعزیت عرض نموده و از خداوند سبحان برای آن انسان شریف و شایسته رحمت و غفران الهی و برای بازماندگان صبر و اجر عظیم مسالت می نمایم.

هر چند البرز وزاگرس باهم سوختند،هرچند بلوطها تا همیشه داغدار این غمند ،ولی دردناک تر از این غم سنگین درس هایی است که در هنگامه چنین مشکلات واتفاقاتی خود رانشان می دهد.

آن زمانی که جنوب وغرب کشور در آتشی بی امان می سوخت رئیس سازمان حفاظت محیط زیست واکنشی جالب داشت.عیسی کلانتری گفت: آتش‌سوزی جنگل‌ها عادی است و مردم را نباید نگران کنیم.

وی ادامه داد: آتش‌سوزی بخشی از طبیعت است و ما نباید خیلی در این‌باره دلهره داشته باشیم. کل آتش‌سوزی‌های ما در ۱۳۰ میلیون هکتار از عرصه‌های منابع طبیعی سالانه ۱۶ هزار هکتار است. من نمی‌گویم که نسبت به این موضوع بی‌تفاوت باشیم ولی اتفاق خاصی هم نیفتاده است.

این اظهار نظرعیسی کلانتری  در کنار خلا آموزش نیروهای داوطلب ومردمی که می توانند آبی بر آتش باشند وهمچنین کمبود امکانات وتجهیزات بدون وجود هیچ آمادگی قبلی نشان داد وقوع این مصیبت چندان هم غیر قابل تصور نبوده.

اگر درماجرای آتش سوزی ها هر سازمانی آتش سوزی رابه گردن دیگری نمی انداخت واز زیر بار مهارآن شانه خالی نمی کرد،اگر نیروهای مردمی آموزش دیده بودند،اگر متولیان امر بروز چنین اتفاقی را طبیعی نمی دانستند ،اگر آمادگی داشتیم وهزار ویک اماو اگر دیگر، مصیبت البرز وزاگرس به بار نمی آمد .

حالا ما بدون البرز مانده ایم،زاگرس هم احوالی شنیدنی تری دارد وآنطور یک عضو هیئت علمی موسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع کشور گفته:در آتش‌سوزی‌های جنگلی علاوه بر نابودی گیاهان، بسیاری از موجودات زنده دیگر، اعم از جانوران، میکروب‌ها، ‌قارچ‌ها و باکتری‌ها که همگی برای اکوسیستم‌ها مفید هستند، از بین می‌روند.

به گفته او بر اساس مطالعات، بازیابی برخی از این گونه‌ها به حالت اولیه خود ممکن است نیم‌قرن طول بکشد.

سوگواری را که به سر رساندیم یادمان باشد ازاین خواب غفلت وبی تفاوتی بیدار شویم وبرای باقیمانده این میراث کهن کاری کنیم .